BİR KIZ ÇOCUĞUNUN BABASI OLMAK

Tarih 22 Aralık 1999’u gösteriyordu…

Soğuk bir kış günüydü ama içim sımsıcaktı. Almanya’dan gelen bir telefonla hayatım tamamen değişti. O anı dün gibi hatırlıyorum. Heyecandan kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.

"Bir kızınız oldu…" dediler.

O cümleyle birlikte gözlerim doldu, dizlerimin bağı çözüldü. Telefonun ahizesi elimden kaydı gitti. Gözyaşlarım mutluluktandı ama aynı zamanda bir burukluk da vardı içinde… Çünkü o an, doğumda yanında olamamanın hüznünü de yaşıyordum.

İlk kez baba oluyordum.

İnsanın içini titreten, gururla korkunun aynı anda kol kola girdiği bir duygu bu. Hayatınız boyunca yaşadığınız hiçbir şeye benzemiyor. Artık sadece kendiniz için yaşamıyorsunuz. Artık her nefesiniz, başka bir can için…

Aradan tam 45 gün geçmişti.

Ve sonunda, o büyülü an geldi: Seni kucağıma aldığım ilk an…

Atatürk Havalimanı'nda seni bekliyordum. Minicik bir kundakta, gözlerin kapalı, uykudasın. Kucağıma verdi annem seni… Burnuma ilk o cennet kokun doldu. İnsan, bir bebek kokusunu neden ömrü boyunca unutamazmış, o an anladım.

Sana bakarken, dünyada kötülük diye bir şeyin varlığına inanmakta zorlandım. O an, "Bu masumluğu korumak için ne gerekiyorsa yapacağım" diye kendime söz verdim. O küçücük ellerinle parmağımı sıkıca kavradın. O tutuş hala aklımda, hala içimde.

Sonra büyüdün…

Ama ne büyümek!

Bir çiçek gibi değil, bir dağ gibi büyüdün. Güçlü, kararlı, dik ve dimdik…

Gazetecilikte, televizyonculukta, programcılıkta, yöneticilikte adını duyurdun. Kurgu masasında sabahladın, kamera arkasında saatlerce ayakta kaldın, bazen bir haberin peşinde kilometrelerce yol yaptın… Hiçbir zaman “ben kızım, yapamam” demedin.

Hep “ben varım” dedin, "ben de yaparım" dedin.

Ve yaptın da…

Zaman zaman omzuma yaslandın, zaman zaman ben senin omzuna yaslandım.

Beraber çalıştık, beraber düşündük, beraber üzüldük.

Ama en çok da beraber gururlandık…

Bugün 11 Ekim, Dünya Kız Çocukları Günü.

Her sene bu tarih geldiğinde, seninle başlayan o yolculuğu yeniden hatırlıyorum.

Ama sadece kendi kızım için değil, dünyadaki tüm kız çocukları için de düşünüyorum.

Hâlâ dünyada milyonlarca kız çocuğu eğitime erişemiyor.

Bazıları daha doğmadan cinsiyeti nedeniyle istenmeyen çocuklar oluyor…

Bazıları erken yaşta evlendiriliyor, susturuluyor, görmezden geliniyor.

Oysa bir kız çocuğu, sadece bir birey değildir.

Bir toplumun vicdanıdır, nabzıdır, geleceğidir.

Güçlü bir kız çocuğu, güçlü bir anne olur. Güçlü bir anne, güçlü bir nesil demektir.

Ben bir kız çocuğu babası olarak şunu söylüyorum:

Kız çocuklarının arkasında duran babalar oldukça, hiçbir güç onların yolunu kesemez.

Onları sadece korumak yetmez. Onlara inanmak, güvenmek, yollarını açmak gerekir.

Çünkü her kız çocuğu, potansiyel bir bilim insanıdır, sanatçıdır, gazetecidir, liderdir.

Ve sen, canım kızım Almina…

Sen bu potansiyelin ete kemiğe bürünmüş hâlisin.

Seninle gurur duyuyorum. Hem bir baba olarak, hem bir meslektaş olarak…

Seninle hayata aynı pencereden bakabildiğim için kendimi şanslı sayıyorum.

Dünya Kız Çocukları Günün kutlu olsun.

Sadece senin değil, senin gibi düşünen, hayal kuran, mücadele eden tüm kız çocuklarının günü kutlu olsun.

Habib BABAR