NANKÖR İNSANDAN KORKULUR

İnsan ilişkilerinde en yaralayıcı duygulardan biri nankörlüktür. Çünkü nankörlük, sadece yapılan iyiliğin unutulması değil, emeğin, samimiyetin ve verilen değerin inkâr edilmesidir. İnsanoğlu çoğu zaman menfaatiyle var olur. Çıkarının olduğu yerde yakın, işi bittiği yerde ise yabancıdır. Hatta bazıları için bu da yetmez, menfaatin sona erdiği noktada, geçmişi silmekle kalmaz, seni karalamaya başlar. Bir zamanlar omuz omuza yürüdüğün kişi, bir anda karşında durur.

Hayat, insana acı bir şekilde şunu öğretir. Herkese hak ettiğinden fazla değer vermek, kendine yapılan en büyük haksızlıktır. Çünkü fazla verilen değer, çoğu zaman kıymet bilinmesi gereken bir emek olarak değil, alışılması gereken bir ayrıcalık olarak görülür. İnsan alıştığı şeyin değerini sorgulamaz, kaybettiğinde fark eder. Ama iş işten geçmiş olur.

En tehlikelisi de şudur. Sen iyi niyetle yaklaşırken, karşındaki seni bir basamak gibi görür. İşini gördüğünde teşekkür etmez, sırtını döner. Daha da kötüsü, seni yok saymakla kalmaz; kendi eksikliğini örtmek için seni kötü göstermeye çalışır. Dün seni öven dil, bugün seni yeren olur. İşte nankörlük tam da burada kendini gösterir.

Vefa ise günümüzde en çabuk terk edilen erdemlerden biridir. Dil ucunda kolayca söylenir ama davranışta nadiren görülür. İnsanlar menfaatleriyle çeliştiği anda vefayı bir kenara bırakır, geçmişi hiçe sayar. Oysa vefa, zor zamanlarda belli olur, işler yolundayken değil. Ama çoğu insan, rüzgâr tersine döndüğünde geçmişin yükünü taşımak istemez.

Bu yüzden hayat insana şunu fısıldar. Mesafeni koru, sınırlarını bil, kalbini herkese açma. İyi ol ama saf olma. Değer ver ama ölçüsünü kaçırma. Herkesi olduğu gibi kabul et fakat kimseyi gözünde büyütme. Çünkü gözünde büyüttüğün insanlar, seni küçülttüğünde en çok canın yanar.

Unutma, sen doğru kaldığın sürece başkalarının nankörlüğü senin ayıbın değildir. İyilik kaybolmaz, sadece adres değiştirir. Gün gelir, verilen değerin karşılığını yanlış insanlardan değil, doğru zamanda doğru yerden alırsın. Ve o zaman anlarsın: Asıl kaybolan sen değil, seni kaybedenlerdir.

Almina Besra BABAR